SÜRGÜNLÜK YAZILARI

 

Engin Erkiner

 

 

 

 

GİRİŞ

Ortalama olarak haftada bir kere yazacağım ve yazıların da en az yüzde 80’i Avrupa’da sürgünlük üzerine olacak…

Okur, sürgünlük üzerine söylenebilecek bu kadar çok şey var mı, diye sorabilir.

Bunun cevabı sürgünlüğü nasıl yaşadığınıza bağlıdır.

Maceralı bir yolculuktan sonra Haziran 1981’de Paris’e gelmemin üzerinden 32 yıl geçti. Bu 32 yıl tıka basa doludur diyebilirim. Hafızam fena değildir ama mutlaka unuttuklarım da vardır.

Şu veya bu Avrupa ülkesine gelen Türkiyeli siyasi bir sürgünün karşısına hemen şu soru çıkar: burada ne yapacaksın?

Sürgünler arasındaki önemli ayrımlar da bu soruya verilen cevapla şekillenir.

Kimisi yıllarca cevap veremez, soruyu açıkça soramaz bile…

Kimisi asıl devrimciliğin Türkiye’de olduğunu, burasının ancak arka cephe işlevi görebileceğini düşünür ve günün birinde döneceği günü hayal eder…

Benim gibileri ise dünyanın neresine gidersen git yapılacak iş vardır, sosyalist her yerde sosyalisttir diye düşünür ve Türkiye ile sağlıklı bir ilişkinin ancak bulunulan yerde yapılan iş üzerinden gerçekleşebileceğini kabul eder.

Farklı kararlar farklı hayatlara yol açar.

“Devrimcilik ancak Türkiye’de olur, burada bir şey yapılmaz” anlayışının çürümeden başka sonucu olmadığı gün gelir anlaşılır ama bu arada da yirmi yıl geçmiştir.

Geleceğe yönelik olarak böyle bir karar vermekte şansımın yardımını da belirtmem gerekir. Eğer Paris yerine Almanya’nın herhangi bir yerine gelseydim, günleri sürekli Türkiye ile dolu devrimcilerin arasına düşecektim ve böyle bir kararı vermem oldukça gecikebilecekti. Paris pratiği bana yaşanılan yerde örgütlenme ve mücadele yapmanın önemini gösterdi. Avrupa ülkelerinde, o yıllarda üçte ikisi Almanya’da olmak üzere üç milyon kadar Türkiyeli işçi ve mülteci vardı.

Böyle bir alanda nasıl bir şey yapılamazdı?

Bu süreci anlatırken değişik önemli eylemleri ve tartışmaları da aktaracağım.

 

 

 

 

 

 

 

377 kez okundu.